Kaznodzieja z rynsztoka

<pamięci R.R.>

Od dawna myśl powtarzano nam 

człowieka nie tworzy jego strój 

lecz co myśleć sobie mam 

kiedy mężczyzna śmierdzi jak gnój. 

Ten koleś ciągle piwo by pił 

od świtu po zmierzch, jak jakiś zwierz. 

Słuchaj, nie mam już do ciebie sił 

wynoś się stąd, swoje łachy zbierz! 

Z ust miotanych wyzwisk krocie 

topią gościa w jego błocie. 

Pod szatą przesiąkniętą od wad 

ginie dusza, ginie marzeń sad. 

Ja bym Rysiu rękę podał ci 

za twych Kajfaszy wciąż jest żal mi.