| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 |
Znikła już ostatnia łuna dnia
słońce pędzi innym światło nieść.
Nie widać gałęzi ani pnia
w mroku pół życia trzeba wieść.
W sypialni osoba sama
w półmroku nocnej lampeczki
czy poważny pan czy też dama
z ciała zdjemuje majteczki.
Sypialnie wypełniają dźwięki
głębsze westchnienia, ciche jęki.
Zwilżona ręka światło gasi
w kołdrze się człowiek kutłasi.
Patrzące madonny karcą mnie
ich martwy wzrok me sumienie tnie.
Gdy noc zgasi już ostatnią z barw
i gdy przed sobą uciec nie mam jak
znowu dopada mnie o Tobie sen
fałszywe jutro ukazując mi.
Gdy noc zdusi już ostatnią z barw
me życie się wydaje piękne tak
jakby ktoś rozwijał z beli len
i muśnięciami kształt nadawał Ci.
Ty i ja - daremna gonitwa snów
przecież razem nie spotkamy się znów.
Ty i ja - nie aktualne to już,
przed dekadą może byliśmy tuż.
Ty i ja. Bez zgody łudziłem się.
Mój syn mówi: Tato, nie oddam Cię.
Ten czarny dzień niedawno zdarzył się
Królowo, już nie zobaczymy cię.
Siedemdziesiąt lat panowałaś nam
lecz świat nasz już nie będzie taki sam.
Wielki kondukt prowadzi ciało twe,
a ludzie wyrażają smutki swe.
Nie brak jest kwiatów, nie brak też jest łez
nie brak też wspomnień czy pochwalnych tez.
Myślę żeś miała wiele pięknych lat
widziałaś, jak rodził się internet,
jak wiele krajów wyzwoliło się.
Nie zabrakło też tych bolesnych dat
afer cierpkich niczym sos winegret.
Królowo - My nie zapomnimy cię.