| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 28 | 29 | 30 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 |
Wybija ostatnia roku noc
na nogi naciągam ciepły koc
zlękniony pupil leży obok
na ścianie pozostanie otok.
Wybija ostatnia roku noc
nastolatkowie czują swą moc
na hucznych zabawach stłoczą się
w spokoju ja wytulę cię.
Kończy się już ten niełatwy rok
inflacja pcha plany gdzieś w bok
choć pod maską nie skrywam się już
widać jeszcze nieufności kurz.
Kończ się roku! Niech wchodzi Nowy
Marzenia! - Zaczynajcie łowy.
Pewnie to tak głupio brzmi:
niech ten świat normalny jest.
Nowe zamykane drzwi
to nie normalności gest.
Kajdany nierówności
miotane chłodnym wiatrem
przez ocean próżności
podążają za światłem.
Codzienność męczy już mnie
wielu się do burdy rwie.
Hasła usłane błotem
ciśnięte tam - pod płotem.
Serca mniej już jest w nas
nastał chłodno-podły czas.
Nie karz mnie. Panie, nie karz mnie!
choć już znalazłem się na dnie.
Słabości duszą słońca blask
mrok mej duszy podnosi wrzask.
Nie karz mnie. Panie, zlituj się!
chciałbym jeszcze odnaleźć Cię.
Jedną szansę proszę mi daj
niech uwierzę w wieczny raj.
Daj mi szansę, daj mi siłę
pozbawioną lęku chwilę.
ja jeszcze naprawię to zło
zwrócę diabłu nałogów cło.
Me wszystkie grzechy wybacz mi!
Pozwól, bym znów zaufał Ci.
I znów Jesteś tylko moja
znikła niewinności zbroja
na firmamencie tej nocy
pozbędziemy się swych kocy.
Choć rozpalona, a zimna
w czułym dotyku dziwna
odchodzisz, znów zostawiasz mnie
osiadam na swej duszy dnie.
I znów nie zatrzymałem Cię
niemo na mnie patrzyłaś się
ranek przegonił Cię w dal
nie dla nas z bogami bal.
Powróć, a ja powiem Ci, że
tylko dla Ciebie me serce wrze.
Nie zliczę, ile przeżyliśmy wspólnych dni
chociaż te same wspomnienia w głowie masz
tajemnicą jest jak Ty odebrałaś je
i chyba przyznać muszę - chciałem zbyt wiele.
Bywa, że niejeden z tych dni mi się śni,
że czekam, aż czarną polewkę mi dasz,
że może ukrócisz nagabywania me
i że nigdy nie spocznę przy Twoim ciele.
Dziwnie pisać coś, co powiedzieć należy
czy to w parku czy przy dźwiękach talerzy.
Może w rzeczywistości ciut lękam Cię
a tu na pewno kiedyś znów spotkamy się.
Tyle tu już pisałem wierszy o Tobie -
obym i ten wiersz umiał wybaczyć sobie.
Dziecię się rodzi
Świat wicher mrozi
Dziecię się rodzi
Wojna nam grozi
Dzięcie się rodzi
Wśród grzesznych ludzi
Dziecię się rodzi
Nadzieję budzi
że może i ja
na ile się da
znów pokocham Go
że cały ten świat
rozkwitnie jak kwiat
gdy pokocha Go.
<Paulinie>
Jechałem nad morze miesiąc temu
wreszcie stanąłem nie wiedząc czemu
jedna z tych lokalnych, wolnych dróg
na której zniszczył się niejeden próg.
Schylam się pod auto, patrzę wszędzie
pod bakiem pająk swe nici przędzie
a ślimak pełznie w poprzek jezdni
śmiertelną drogą bez trawy, bez pni.
Z całym dobytkiem przed siebie mknie
wbrew niebezpieczeństwom szarą nić tnie.
Nie zatrzyma go zawahania cień
choćby właśnie miał zakończyć się dzień.
Ten ślimak zawsze dotrze do celu -
zrozum to i już nie dziw się temu.
Każdy z nas wie jak należy żyć
w jakie wartości dziś chce wierzyć
jak po prostu najlepszym sobą być
jaką skalą swoje szczęście mierzyć.
Gdy już zrzucimy nastoletni gwałt
błędów młodości wyznaczymy kres
dopiero wszystkiemu nadamy kształt
na zbolałe plecy wciągając dres.
Może jutro zgubimy marzeń szlak
może nie dla nas szampany i frak
flarą ideału Ty dla mnie bądź
gdy pobłądzę bez litości mnie sądź.
Jeśli możesz, to nie opuszczaj mnie
też nie odejdę, choć wola się gnie.
Wiele już minęło lat
gdy na czwartym palcu ślad
mej dozgonnej miłości
prowadził do siności.
Obrączka - miłość żywa,
jak to w życiu bywa
cierniem rani plany złe
odgania wyrzuty mdłe.
Chociaż życie piękne jest,
to jeden niewinny gest
rozpalić może płomień
i nowych uczuć promień.
Jedna cena, jeden błąd
i na wieki zdrady trąd.
Każdy z nas ma swój własny świat.
Jedna planeta, miliardy ciał.
Każdy na swój sposób wącha kwiat.
Jeden glob, a każdy by coś chciał.
Osiem miliardów żyje nas już.
Osiem miliardów marzeń i snów.
Sztuczne wyspy rzeźbią brzegi mórz
mapę świata trzeba kreślić znów.
Każdy dziś więcej może i chce
dłużej żyjemy, leczymy się
a ziemia wciąż taka sama jest.
Każdy z nas jeszcze więcej chce.
Aspiracjo - czym nakarmię cię?
A ziemia wciąż taka sama jest.