| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
| 07 | 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 |
Już nie pamiętam jak sie zaczął świat
ani jak wyglądał ten pierwszy z nas
ile płatków miał najwcześniejszy kwiat
jak wysoki był ten najwyższy las.
Kult bożka splecionego z marzeń
pierwszy kurhan udeptany żalem
gama nie nazwanych jeszcze wrażeń
pierwsza dama ozdobiona szalem.
Nie mam pewności - męczą mnie tezy
szarlatani myśli ucierają -
uparcie niszczą mnie, zaradnego.
Z zakłamaniem brak mi syntezy.
Szczerzy ludzie szybko umierają -
pewnie dlatego nie znasz żadnego.
W głowie mam ten dzień
gdy znów widziałem Cię
buki robiły cień,
a Ty nie śmiałaś się.
Pies gonił szuwary
szedłem stremowany -
brzydko, nie do pary!
chęcią sterowany.
Tony poważnych spraw
znikąd wrzasków czy braw
me plany strawił krach
pozostał we mnie strach:
ostatni taki raz
gdy czas połączył nas.
Widziałem sokoła w paśmie czterech gór
rozpostartymi skrzydłami ciął powietrze
nawet na chwile na mnie nie spojrzał w dół
władca przełęczy łopoczący na wietrze.
On zna tu każdą dziką, niedostepną grań
rzuca gęsty cień na korony starych drzew
nie patrzy czyś bogaty czy też może drań
nie patrzy na twe cnoty, ani na twój grzech.
Poderwał się do lotu, zostawił swój znak
nad ludzkimi głowami kreśli własny szlak
wolny od naszych przykrych wad, naszych lęków.
Leci ponad szczyty przez szczeliny ciasne
leci wyżej niż czekanów iskry jasne
wolny od krzyków kłamców, od naszych jęków.
Dziś księżyca już nie ma
zniknął siny słońca blask
mrok mej duszy wyziewa
zanim znów nastanie brzask.
Dziś księżyca już nie ma
powstał śliski, gęsty mrok
rzucona kromka chleba -
niewidoczny duszy trok.
Dziś księżyca już nie ma
nikt nie widzi moich wad -
tworzę zakłamany ład.
Dziś księżyca już nie ma
prawdy nie dopatrzysz się
kłamstwami nakarmię Cię.
Rolety słychać karcący trzask
zniknął już ostatni światła blask
zostałaś ze mną już tylko TY
tylko Ty, tylko ty, lecz nie my.
Ciało Twoje odarte z barw
znów bezszelestnie oplata mnie
jak pułk najdelikatniejszych larw
co piękno dając swój kokon rwie.
Kolejna noc zdobiona złotem
żądzą monarchów, żółtym włosem -
kolor Twych włosów w głowie mam.
Ciebie tu nie ma - ja jestem sam.
Tak bardzo chciałbym byś była tu
pocałunkiem wyrwała ze snu.
Opowiedz mi jutro
pomaluj me jutro
barwami poranka
ustami kochanka.
Opowiedz mi jutro
pomaluj me jutro
odblaskami świtu
poszeptem zenitu.
Opowiedz mi jutro
tak lubię Cię słuchać -
już nie chcę Cię szukać.
Pomaluj me jutro
pozostań przy mnie -
nie zostawiaj na dnie.
Kamienica jednego z naszych miast
pokój z oknem pełnym jaskrawych gwiazd
łóżko, lampa, kawa, piżama i stół,
który w złości chciałaś złamać w pół.
Na półce leży biała wieża z kart
połacia myśli, których zazdrościł czart
w nich skryte sekretne dedykacje
i Twoje nocne, ciche medytacje.
Dzisiaj znowu najgłębszy wstyd mój kruszy
tomik mojej poezji w dłoniach Twych -
niedokończona mozaika duszy.
Powracam dzisiaj na tego bloga łam
trochę nieśmiały, lecz pewny myśli swych
nowe pierwiastki duszy przedstawiam wam.
Głowę skrywam pod czarnym kapeluszem
ludzi wokół zarażam animuszem
żal mi, że tak późno urodziłem się
że nigdy nie miałem szansy spotkać cię.
Wiele lat żyłem całkiem nieświadomy
dla swej wrażliwej duszy niewidomy
bo przecież facet nie może ronić łez
ani o uczuciach formułować tez.
Po prostu żyłeś tak jak tego chciałeś
choć gorycz dni ostatnich przeczuwałeś.
Pokazałeś nam, co znaczy sobą być -
małokto tak dziś potrafi jeszcze żyć.
Za mały, za mały dla ciebie był świat
chociaż byłeś wolny jako dziecko-kwiat.