| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 |
| 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 |
| 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
Niektórzy wierzą w jeden dzień
często gdy duszę ogarnia cień
taka nagła naprawa życia
bez tego, co jest do ukrycia.
Niektórzy wierzą w jeden dzień
z mrugnięciem oka czystą sień
nowe jutro nie do poznania
last minute do nieba doznania.
Niektórzy wierzą w jeden dzień
trzyma się go też niejeden leń
chcąc tak nagle łask uchylić zeń.
Jeśli pusta jest twoja wiara
pusta jest też uczynków miara
nie pomoże krawat, ni tiara.
Przestaję już patrzeć na świat
w jednym miejscu rośnie kwiat
i póki nikt nie zetnie go
niezmiennie pięknie cieszy to.
Człowiek zaś ciągle się zmienia
cały czas dogląda mienia
rośnie całkiem nieistotnie
porusza się górnolotnie.
Choćbyś nie chciał - ty musisz mieć
musisz spać i musisz też jeść
bo twój rodzic dziecko mieć chciał.
I tak walczysz z każdym dniem
trawę kosisz pod samym pniem
bo twój rodzic dziecko mieć chciał.
Więc nie mów do mnie teraz nic
chcę pot spijać z twoich lic
zaplątać w ramionach twych
nie wspominać o myślach złych.
Wielbię ciebie, twoje ciało
twoją skórę, twoje działo
tak niechętnie dajesz mi spać
by znów trudno było mi wstać.
Noszę cię w telefonie
tobą pachną moje dłonie.
Gdy nic nie zaprząta głowy
wspominam z tobą łowy.
Po pracy znów cię zobaczę
przygryzę albo poskaczę.
To miał być on i więcej nikt
żywy Hermes, żaden relikt
na wszystko zawsze znalazł czas
w łóżku najwyższa z klas
nigdy nie wypływała złość,
nigdy też nie słyszałam dość.
O świcie już sześć lat temu
ostatni raz wierna jemu
z karty zniknęły środki
przepadł też Hermes mój słodki.
Znikła moja biżuteria
cały śmiech i kokieteria.
Bydlak zabrał więcej niż mógł
moje szczęście i dumę zgniótł.
Tak życiem steruje czas
że kiedyś zabraknie nas.
W zimnym szeregowcu
skryci w nowym kopcu
odarci z światła barw
pośród robactwa i larw
z ciała zostanie wiór
a na czaszce kępka piór.
I nas pokryje kamień
już bez sumienia krwawień
nie będziemy istnieć już.
Może ktoś kiedyś spojrzy
ostatnią datę dojrzy
zetrze brud i zetrze kurz.
W teledysku zamykasz oczy
on niegodny tam za tobą kroczy
zapadasz się w sen, niebiański sen,
co przecież trwa aż po klipu kres hen.
A w tym śnie pragnę być właśnie ja
ucharakteryzuj mnie jak się da
niech teraz zatańczą nasze cienie
niech nastąpi nasze dopełnienie.
Nieznajoma - wiem, że też mieszkasz gdzieś
i dla mnie sprośnie wypnij swoją pierś.
Nieznajoma - ty szarpiesz me zmysły
nie chcę by moje fantazje prysły.
Nieznajoma - utop tego gnoja
i badz tylko moja. Moja. MOJA.
Oto dzisiaj znowu nastał ten dzień
gdy katolik troski spycha w cień
dziecko przystępuje do Komunii
dostąpi w Eucharystii unii.
Unii z Bogiem i z człowiekiem
połączonych tym świętem i wiekiem
z duszami czystymi od grzechu
połyskują w białym oddechu.
Za progiem kościoła unia znika
każdy aparatem zdjęcia klika
Te najlepsze i najdroższe chwile
w restauracji upłyną mile.
Tylko tu, za ścianą nie słychać nic
kredyt na garnitur nie bawi lic.
To długo nie potrwa już
końca wypatruję tuż,
bo pisanie traci sens
w sakwie nie ciąży pens.
Czuję się, jak ten muzyk
co ma na głowie kucyk
i w przejściu koncert dał,
a nikt nie wie, gdzie on stał.
Bo choć wolno lecą dni
ludzie się mijają cni
na dziejów magnitudzie
miejsce jest w etiudzie
na twoje własne kreski
w nieskończone freski.
Piszę dla pieniędzy
bo lękam się nędzy
Piszę dla pieniędzy
bo nie znoszę jędzy
pyskatej, spod czwórki
nie domyka furtki
mamle coś pod nosem
patrzy się ukosem.
Też mam swoje wady
rozwalam szuflady
drwię sobie z innych
niczemu niewinnych.
Ilu poraniłem?
Wielu pohańbiłem.
Zamknij oczy. Zamknij drzwi.
Niechaj chemia dzisiaj brzmi.
Otacza nas drżenie rąk
rozpadł się przyjaciół krąg.
Mam tylko ciebie i sny.
Pojawił się zamiar cny:
wyjdźmy dzisiaj na miasto -
Dobra. Postawię ciasto.
Gasną światła, a tu gwar
tłumy okupują bar.
Z nami za ceny pół
zje każdy dostępny stół.
Chodź, bo zamykają już
nasze miejsce skryje kurz.
Coraz częściej znikam znów
w krainę niemal snów
gdzie istnieć nie może głód
nikt nie słyszał słowa chłód
Znikam w bezprzestrzeni
gdzie ludzie niestworzeni,
dryfuję nie ważąc nic
potem nie zraszając lic.
Nie wiem co jest pode mną,
czy inni się poderwą.
Skoro miejsca tyle mam
czy nie zabrałem go wam?
Ciało nie więzi już mnie.
jaźń znowu bezprzestrzeń tnie.
Do stolika przysiądź się
kawą nie obleję Cię
znów spędzimy razem czas
dziś nikt nie rozpozna nas.
Zalej mnie potokiem słów
o najpiękniejszym ze snów
będę siedział obok tuż
możesz zacząć szeptać już.
Obok nie dostrzeżesz mnie
choć siedziska ciepły blask
zaskoczenia wyda wrzask.
Obok nie dostrzeżesz mnie
do koperty zamkniesz wiersz -
z resztą innych go dzierż.