| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 |
| 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
Nadeszły wakacje
później zjem kolacje
utknę w ekranach
zapomnę o planach.
Nadeszły wakacje
więc złapię atrakcje
rejs z nurtem Odry
biomanifest szczodry.
Nadeszły wakacje
wyszukam dotacje
na poprawne życie
w standardów rycie.
Nadeszły wakacje.
Wciąż piękne akacje.
Człowiekiem jestem
też ranię gestem
popełniam błędy
zatracam trendy.
Też mam emocje
dobra, dewocje
lecz pod naturą
reszta torturą.
Nie patrz tu na mnie
bo ja tam na dnie
potoku mych słów
łowić pragnę znów
te czyste myśli,
najczystsze myśli.
A gdzie podziały się dzieci?
Nasze dzieci są w sieci
tutaj grają, tu lajkują
o problemach dyskutują.
A gdzie podzialiśmy się my?
do ekranów lgniemy jak ćmy
bo nam wolno, my musimy -
resztki czasu tam tracimy.
Gdzie podziali się rodzice?
NASI, których my dziedzice
w ekranach nie zamkniemy -
tu już opór zastaniemy.
A w sieciach samotności
brak czasu i brak godności.
Znasz mnie już od tylu lat
Wiesz, nie brakuje mi wad,
że wychodzi mi to źle
gdy serce swój przekaz śle.
Padło już tak wiele słów
urazę czuć tutaj znów
pojawiam się ten inny
i zamieszania winny.
Kiedyś to łaknęłaś mnie
dzisiaj cisza wszystko tnie.
Znad wszystkich moich wierszy
dziś morał płynie pierwszy:
Nie warty jestem tych słów
niewypowiedzianych słów.
Dlaczego świat ma aż tyle wad?
Dlaczego istnieć nie może ład?
Moje wszystkie najskrytsze plany
miażdżone są jak śnieg przez glany.
Na nowo wszystko zmienić się ma
a człowiek znów radę sobie da
ubędzie jeszcze kilku zdrajców
ze stołków poprzewraca rajców.
Losy mieszane są w kadzi
w której ferment bańki sadzi.
Mieszadło nie odporne na czas
po obrzeże wypuści też nas.
Tak trwa nieprzerwany życia wir
w środku nikt nie wie co to mir.
Tak właśnie ukształtował się świat
jeden gatunek tworzą dwie płci
dla jednej jest młot, dla drugiej kwiat
jednej pot, drugiej oznaki czci.
Jednej budować bezpieczny kąt
drugiej nadana potomstwa moc
jednej pisany upał i swąd
drugiej w łóżku przespana noc.
Chyba, że są to dyrdymały
nie ma już w nas zrozumienia
sztandary pełne nieufności.
Wierzę w dawne ideały
i życie bez MOJEGO mienia.
A jutro? - Wolne od zazdrości.
Z tym rokiem wiele zmieniło się
z tym rokiem nie odwiedziłem Cię
żaden wiersz ni żadnej wiadomości
wróciłem pod pręgierz świadomości.
Z tym rokiem nadal nie wszystko gra
z tym rokiem nadal me życie gna
tak gna, choć już wcale nie do Ciebie
znów każde znajdzie miejsce dla siebie.
Zanika polot, znika napięcie
wiersze już nie powstają zawzięcie.
Blednie już mędrca karcące oko
na większość spraw podszeptuje spoko.
Znów widzisz jaki naprawdę jestem
wszystko przewalę jednym swym gestem.
Aż trudno uwierzyć w fakt
że blog mając cztery lata
postępując w dziejów takt
zapisze się nowa data.
Dwudziesty dziewiąty luty
czteroletnia superata
sprawia, że cały rok suty
astronomom cykle łata.
Słońce wzeszlo tak jak zwykle
wyły szosą motocykle.
Mrówki ciężary dźwigały
wróbelki głośno ćwierkały.
Tylko człowiek sobie myśli,
że dzisiaj cud nam się przyśni.
Kolejny rok trwa
jakże dziwna gra
przy pomocy słów
przenikam do głów
choc nie mam prawa
wiersz to nie trawa
nie trzeba go żuć
gdy zły trzeba pluć.
Za każdym zaś ja
osobowość ma
i pohańbiona
i pogłębiona.
Nieidealny.
I niefatalny.
Nie hołduj innym bogom
podlegaj Jego słowom.
Niedzielą po kościele
Rodzicom stół się ściele.
Nikogo nie zabijaj
pościelą nie zakrywaj.
Nie bierz, co nie jest twoje
jedna racja we dwoje.
Zwróć wzrok od cudzej żony
na dobra nie zrażony.
Na opak postąpisz źle.
Każdy błąd ku piekłu śle.
Deko na życia szali.
I wielcy się go bali.
Wyleję ci dzisiaj formę
jeszcze nieznanego kształtu
może konkurs wskaże nazwę
ktoś ma pomysł lepszy niż mój.
Spełnię emisyjną normę
trochę brązu - nic bazaltu
na dole maksymę maznę
w kolorze jaki ma łój.
I będą ludzie obok szli
po paru dniach nie stanie nikt
cokoły nie unoszą dusz.
A ci, co stąd już odeszli
w głowach zabrali też wikt:
DZIŚ JESTEŚ TY - MNIE NIE MA JUŻ
Jestem sobie czernią, bielą i ich odcieniami
Jestem sobie mężem, sobie żoną i teściami
Jestem sobie cegłą, tynkiem, najwyższym budynkiem
Jestem sobie zięciem, sobie szwagrem i kuzynkiem.
Gwałtownym huraganem - cieplutką bryzą ną twarzy
Żarem, co wiertło topi - szronem tkwiącym na plaży
Narwanym poetą - wyszydzanym beztalenciem
nędzarzem w jasnym fraku - bez karety księciem.
Jestem całą świata pełnią, globalną materią
Orkiestrą, dyrygentem i każdym instumentem
Tylko sobą, tak naprawdę sobą być nie mogę.
Jestem atomem, nierozładowaną baterią
Życiem, śmiercią i niezapisanym testamentem
Gdy znów sobą mam być największą odczuwam trwogę.